ช่วยพูดอีกทีได้มั้ย...พอดีไม่ค่อยได้ยิน

“ตรงนี้คือเลขยกกำลังสองที่ต้องคูณเข้าไป หลังจากนั้นก็ต้องใช้เศษส่วนนี้-”

ครูหนุ่มแสนจะดูดีกำลังพูดบางอย่างที่ผมไม่เข้าใจออกมา จนเกิดความสงสัยขึ้นว่าผมเป็นคนไทยรึเปล่า ทำไมถึงไม่เข้าใจคำพูดของครูหนุ่มเลยแม้แต่น้อย

ขอโทษนะจารย์

“…นี่”

ผมค่อยๆก้มหน้าลงเล็กน้อยพร้อมกับวางปากกาและดวงตาที่ค่อยๆเลื่อนลง จนในที่สุดตัวของผมก็กำลังเข้าสู่โลกแห่งความสงบ…ก็คิอหลังนั่นแหละ

“นี่ รู้นะว่านายได้ยินฉัน”

แต่ในตอนที่ใกล้จะได้ล่องลอย ก็มีเสียงแหลมสูงที่ดูนุ่มนวลดังขึ้นจากด้านขวามือ มันเป็นเสียงที่ไม่ว่าใครได้ยิน ต่างก็ต้องอ่อนระทวยไปตามๆกัน

ยกเว้นคนที่กำลังอยากจะนอนเต็มแก่อย่างผม ผมจึงค่อยเอียงคอหันไปมองเจ้าของเสียง ภาพตรงหน้าก็ปรากฏดวงตากลมโตสีน้ำตาลกำลังจับจ้องมาทางผม

และเจ้าของดวงตานั้นก็หันหน้าเอียงคอตามผม แต่จะแตกต่างตรงที่ผมนั่งหลังงอส่วนเธอนั่งหลังตรง ทำให้รู้สึกเหมือนกำลังดูหนังผีอยู่เลย

“มีอะไรอย่างงั้นหรอครับ…คุณ…รุ้ง”

“นี่นายจำชื่อคนที่นั่งข้างๆเกือบเดือนไม่ได้หรอ?”

“เปล่าครับ ผมก็แค่..แค่…แค่ลืมครับ แล้วเรียกผมทำไมหรอ?”

“เปล่าแค่อยากเรียกน่ะ”

“….อย่างงั้นหรอครับ”

ผมตอบอย่างเฉื่อยชาก่อนจะกลับไปมองกระดานหน้าห้องต่อ ส่วนคุณรุ้งก็มองผมสักพักก่อนจะหันกลับไปมองกระดาษเหมือนกัน

….ถ้าไม่ติดว่าเป็นผู้หญิงนะ จะถีบให้ตกโต๊ะเลย

หลังจากนั้นเวลาก็ล่วงเลยไปอย่างเรียบง่าย ไม่มีอะไรหวือหวา ความง่วนจึงเริ่มถาโถมเข้าใส่ผมอีกครั้ง จนตอนนี้รู้สึกว่าหัวของผมมันจะหนักเกินไปแล้ว

แต่ในตอนที่กำลังเข้าสู้ห้วงนิทรานั้นเอง 

“นี่องค์ นายรู้เปล่าว่าจารย์ปอเขายังไม่มีแฟนเลย น่าแปลกเนอะ ทั้งๆที่หล่อขนาดนั้น”

“….อย่างงั้นหรอครับ”

จารย์ปอหรือครูปอที่รุ้งพูดถึงนั้นก็คือจารย์หนุ่มที่สอนอยู่หน้าห้องในตอนนี้ ซึ่งก็เป็นเรื่องที่ผมไม่เคยรู้ เพราะว่าไม่ได้สนใจอยู่แล้ว แต่น่าทึ่งเหมือนกันที่หล่อขนาดนั้นแต่ยังไม่มีแฟน….

‘แล้วมาบอกให้ฟังทำไมฟ่ะ’

เวลาผ่านไปอีกรอบจนเริ่มจะหมดคาบ ตัวของผมก็บรรลุถึงความเป็นจริงที่ว่ายังไม่ได้งีบเลย เพราะเมื่อไหร่ที่กำลังจะเคลิ้มหลับ รุ้งก็จะมาก่อกวนเสมอ

“นี่คาบต่อไปเป็นคาบอะไรนะ” “มื้อเที่ยงวันนี้เอาเป็นอะไรดี องค์ช่วยคิดหน่อยได้มั้ย” “เย็นนี้ได้ข่าวว่า”

ความน่ารำคาญก่อขึ้นในจิตใจของผม ดวงตาขึ้นๆลงๆกับร่างกายที่โซเซจนเริ่มทรงตัวไม่อยู่ ความง่วนถาโถมเข้าใส่ร่างกาย จนดวงตาของผมปิดลง

“จะว่าไปแล้วเมื่อตอนเช้าเธอดูง่วนๆนะ นอนดึกหรอ?”

รุ้งพูดขึ้นอีกครั้งเหมือนก่อนหน้า อย่างกับว่าเธอนั้นกำลังแกล้งผมอยู่ แต่ว่าตอนนี้ผมไม่มีอารมณ์อยากจะเล่นอะไรแล้ว จึงหันไปมองเธอเงียบๆ

ส่วนรุ้งก็มองกลับมาพลางทำหน้าครุ่นคิดสักพัก เหมือนกับไม่สนใจผมที่ทำดวงตาดุๆใส่ ก่อนที่เธอจะทำท่าเหมือนนึกอะไรออกมาได้ และหันกลับไปมองที่โต๊ะของตัวเอง เมื่อเห็นแบบนั้นก็คิดว่าเธอคงจะไม่มายุ่งกัับผมแล้ว จึงจะใช้ช่วงเวลาที่เหลืออยู่ ฟุบหลับไปกับโต๊ะ อย่างที่มันควรจะเป็นแต่แรก

…แต่ผมคิดผิด

รุ้งฉีกยิ้มกว้างก่อนจะเอามือขึ้นมาเท้าหัวและหันมาส่งยิ้มให้ ผมสีดำยาวถักเปียสองข้างไหลลงมากระทบบ่า ดวงตาหรี่เล็กลงเหมือนกำลังจ้องเหยื่อตัวน้อยๆ ที่ไม่สามารถหนีผู้ล่าไปไหนได้อีก

“รำคาญหรอ?”

รุ้งพูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงฟังดูสนุกสนาน แต่ไม่ใช่กับผมที่ค่อยๆหันไปมองด้วยดวงตาหรี่เล็ก แสดงถึงความไม่สบอารมณ์ปนสงสัย เพราะรุ้งเป็นคนฉลาด ก็น่าจะรู้อยู่แล้วว่าผมกำลังรำคาญเธอ 

“ต้องการอะไรกันแน่ครับ….ปกติพวกเราก็ไม่ได้สนิทกันหรือคุยอะไรกันมากขนาดนั้น แล้วทำไมจู่ๆวันนี้ถึงชวนผมคุยล่ะ?”

“เจ็บนะเนี่ย”

รุ้งพูดติดตลกและปั้นหน้าเสียใจ เหมือกับว่าคำพูดของผมนั้นไม่เข้าหูเธอเลยแม้แต่น้อย ผมจึงรู้สึกว่าไม่อยากจะสนใจผู้หญิงคนนี้แล้ว เลยกะจะหันกลับไปนอน 

แต่ในตอนนั้นเองหางตาของผมก็เหลือบไปเห็น ว่ารุ้งนั้นกำลังส่งยิ้มหรี่ตาให้กับผม มันเป็นรอยยิ้มอ่อนๆที่ทำให้รู้สึกอบอุ่นและดูน่ารักอย่างน่าประหลาด ผมจึงเผลอมองค้าง

จากนั้นรุ้งก็พูดออกมาด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา จนเหมือนกับว่าอยากจะให้ผมได้ยินแค่คนเดียว

“ไม่คิดว่านั่งคู่กันแบบนี้มันโรแมนติกบ้างหรอ?”

“….หะ?”

รุ้งพูดออกมาอย่างหน้าตาเฉย พลางฉีกยิ้มสนุกสนาน ก่อนจะหันกลับไปมองกระดานเงียบๆ ปล่อยให้ผมนั่งงงเป็นไก่ตาแตก ใบหน้าของผมก็แดงระรื่นด้วยความเขินอาย และความสงสัยที่ว่าทำไมจู่ๆรุ้งถึงพูดแบบนั้นออกมา แต่หลังจากนั้นเธอก็ไม่พูดอะไรอีก

…..ผมจึงนั่งค้างอยู่แบบนั้นจบหมดคาบ